به نام خدا

توبه

در فرازهائی از دعای  45صحیفه زینت العابدین به فرصتی که خداوند به انسان می دهد اشاره می کند ، و به عنوان نعمتی از جانب حضرت دوست برای انسان بر می شمارد ،‌طبق فرازهای این دعا گناه ظلمی است که انسان به خود روا می دارد و خداوند از روی لطف با عجله پاسخ این ظلم را نمی دهد که در قرآن مجید می فرمائید اگر قرار بود کارهای بد شما مثل خیرات پاداش داده می شد هیچ موجودی روی زمین باقی نمی ماند ،‌خداوند به انسان مهلت می دهد تا به سوی او باز گردد، اما این بزرگواری واین فرصت هم نه به دلیل عمل ما که به دلیل بزرگواری و عفو گذشت خدا وند است ، هیچ انسانی به مقام توبه نخواهد رسید مگر اینکه خدا این هدیه را به او دهد ، چرا بسیاری از انسانها به این مهم نائل نمی شوند ؟ توبه دری است ( آخرین در ) راهی است و زمان بازگشتی است که خداوند از لطف خود قرار داده ،‌به راستی اگر باب توبه نبود بی عدالتی در خلقت رخ می داد ؟ حتما خیر ، زیرا هر کس باید به جزای اعمال خود برسد (عدل ) ولی خدا حجت بر خلق تمام نمود و رحمت به انتها رساند برای آخرین فرصت ، ما که دائم دعا می کنیم خدایا از باب رحمت با ما رفتار کن نمی بینیم که خداوند رحمت خویش را چه آسان هدیه می کند وبه راستی انسانی که در دنیا از این رحمت سود نمی برد باید منتظر رحمتی در سرای باقی باشد ؟ وقتی خداوند خود با ب توبه را می گشاید ، وقتی خود چراغ این راه می شود و به وسیله وحی راه ر ابه انسان می نماید ،‌ انسانهائی که سود نمی برند بدبخترین مردم نیستند ؟‌و رمضان بهانه برای بازگشت و دری به سوی رحمت توبه است ... و زیباتر اینکه بعد از توبه حقیقی دیگر اعمال  بد باقی نمی ماند ، محو می شود وانسان تواب وارد بهشت می شود ... این بی عدالتی نیست ، چون برای همه انسانها مهیا است وانسانهای زیرک بهترین سود را می برند ....