فراز پنجم :

در این فراز بینایی و دین با چشم دل و شنیدن با گوش جان را یاد آوری میکند ، اگر خداوند بخواهد از این دو موهبت انسان بر خوردار می شود ، و باید دانست بیداری روح انسان ماحصل بینایی دل و شنوایی و بصیرت گوش است و با زهم گواه و شاهد خویش را از ایات محکم الهی می گیرد و دل نشینی ادعیه سجادیه نیز بر همین است که تلفیقی از کلام وحی و کلام معصوم است .

فراز ششم :

 دعا در این فراز عبادت نمودن و ترک کردن سر کشی از خداوند یاد شده و ترک دعا را نیز خواری در دنیا و هم چنین وعده جهنم داده شده و بحث صدقه که غضب خداوندی را بر انسان جلو گیری می نماید چون نمود عینی دنیایی دارد خداوند رضایت دارد که از انسان غضبناک نشود و دعا را باید جزیی از زمدگی روزمره خویش قرار داده و آنرا نهادینه کنیم برای خویش .

فراز هفتم :

 در این فراز هدایت را همواره و هواره باید از جانب خداوند دانست چنانکه حضرت سجاد در این فراز بیان می کنند و هدایت به دین را که سعادت هر دو عالم را دارد نیز همراه دارد تا قرب به درگاه خودت فراهم شود .

فراز هشتم :

بیان چگونگی این ماه که می فرماید جزء ( خالصترین ) وظایف و ( خاصترین ) واجبات روی این واژه خاص ترین وظایف و خاصترین واجبات کمی فکر کنیم ( انتخاب ) شدن ماه رمضان و ( مخصوص ) بودن آن و  ( بر تری ) داشتن به جهت نزول قرآن و ایمان ( جند برابر ) شدن پاداش در این ماه ( قیام ) برای عبادت و بالاخره اندازه و قدر آن به اندازه  ( هزار ماه ) بهتر و در نهایت ( بر تری ) ملتی که روزه را باور داشته باشند .

فراز نهم :

 در این ماه صحبت از وداع است که مانند وداع با عزیز ترین کس باشد و غم دوری از ماه باید جان ما را در ذوق و لذت این ماه نگه دارد و ذوب کند تا فرا رسیدن ذئ باره رمضان .

فراز دهم :

باز هم تعریف های خاص از این ماه است که ( گرامی ترین ) اوقات بودن و بهترین ماه و بزرگترین ماه و عید دوستان تو