اللهم إن حال بینی وبینه الموت الذی جعلته على عبادک حتماً مقضیاً فأخرجنی من قبری مؤتزراً کفنی شاهراً سیفی مجرداً قناتی ملبیاً دعوة الداعی فی الحاضر والبادی

خداوندا؛ اگر بین من و زمان ظهور آن حضرت، مرگ حایل گردید؛ چنانکه آن را بر بندگانت حتمی نموده و مقرّر داشتی. مرا در حالیکه کفن به کمر بسته و شمشیر کشیده و نیزه افراشته­ام؛ از قبر بیرون آور. من در آن حالت، دعوت آن داعی را اجابت نمایم که، گستره دعوت او شهری و بادیه نشین را در بر می­گیرد.

هیچ کس نمی تواند بین ما وامام عصرمان جدائی افکند مگر مرگ ،‏این ادعای بزرگی است که داریم وباید اینقدر بزرگ شویم تا بتوانیم پای این ادعای بزرگ بمانیم ، اصل امامت اینقدر در زندگی باید جریان داشته باشد واینقدر به امام نزدیک باشیم که حتی در زمان غیبت دوریش را حس نکنیم ره روی راهش بودن سر تسلیم فرود آوردن در برابر امرش که امر خدا است ما ار می رساند به درجه ائی که دوریش را تحمل نتوانیم کرد و به هنگام مرگ دعایمان این است، در زمان ظهور مرا زنده کن برای همراهی با امامم و اگر این همراهی و این دفاع در طول زندگی رخ ندهد این دعا دعای عاقلانه ائی است ؟در زندگی باید دفاع کرد از حریم حرمت معصوم ... بر سر اصل عقیده باید شمشیر کشید و این میسر نیست مگر آموختن فن جنگیدن که معتقیدم شمشیر امام ما علمی است که خاموش می کند همه مخالفان را ... پس بیاموزیم علم دفاع از کیان امام معصوم خود را با توکل بر خدای امام ...

حجت ها برای عهد دارد بر ما تمام می شود ... امروز فرمان بر علم آموزی بود برای دفاع از عقیده به حق ما ...